اشعار

دیگر ز تو نام و نشان در کارهایم نیست            ایمان به تو در ذکر یا غفارهایم نیست

آنقـدر بی‌پـرده گـنـاه و معـصیت کردم            دیگر اثـر در ذکـر یا ستـارهایم نیست

هرچند توبه می‌کنم روزی هزاران بار            اما پشیـمانی در این تکـرارهایم نیست

هر روز و شب نام در گفتارهایم هست            اما نـشانی از تو در کردارهـایم نیست

این توبه‌های من خودش هم توبه می‌خواهد            انگـار امـیدی به استغـفـارهـایم نیـست

دیگر سحرهایم ندارد رنگ و بویت را            دیگر صفا در سفـرۀ افـطارهایم نیست

من را ببـین یارب اگر غـرق گـناهم            “یا حِرْزَ مَنْ لَا حِرْزَ لَه”من بی‌پناهم

عُشاق پُر بود از عبادت کوله‌هاشان            من که ندارم جز تو چیزی کن نگاهم

سـر به هـوا بـودم نـدیـدم راه از چاه            در عرش جـایم بود حالا قعـر چاهم

گـفـتـنـد دارد شـاه عــبـد رو سـیـاه و            من هم شـنـیدم آمدم چون روسـیـاهم

عمرم همه در سرکشی سر شد خدایا            باید دوبـاره فـرصـتی از تو بخواهم

من سرشکسته هستم از سنگ معاصی            چـیزی نمـانـده در بسـاطـم غـیر آهم

با دست خالی روبه درگاه تو هربار            العـفـو گـفـتم خـواستم یک کـربلا هم

آمـد صـدا انـگـار از حـلـقـی بـریـده            خـواهـر کـجـایی من میان قـتـلگـاهم

از من نـدیـده است کـسی بی‌پـنـاه‌تـر            روزم شده است از شب تیره سیاه‌تر

دست مرا بگیر که از خود فراری‌ام            راضی نـشو بـبـیـنی‌ام ازاین تـبـاه‌تر

زانـو زدم مـقـابل تو چـون اسـیـرها            این بار از هـمـیشه ولی بـی‌سـلاح‌تر

مَولایَ اَنتَ تَعـلَـمُ ضَـعـفِی عَنِ الـبَلا            آری به جزتو کیست به ضعفم گواه‌تر

هرگز ندیدم از تو کسی را کـریم تر            هرگز نـدیـدم از کـرمت دلـبـخواه‌تـر

با اشک آمدم که شنـیدم پسـند توست            چـشمی که می‌شود به ازای گـناه‌ تر

یا ربِّ انـتَ اَکـرَمُ مِنْ اَنْ تُـضیـعُـنی            حـالا که از هـمـیـشه شدم بی‌پـنـاه‌تر

در بساطم باز چیزی نیست، آهم را نگاه           قطـره‌های شرم، در ابرِ نگـاهم را نگاه

این زمستان هم گذشت؛ از برفِ پیری بگذریم!           روسپیدان را ببین؛ روی سیاهم را نگاه

بـر تن دیـوار زنـدانـم به جـای پـنـجـره           میلـه‌های چوب‌خطّ سال و ماهم را نگاه

خـاک بر سر ریخـتـم پای دل ویـرانه‌ام           سقفِ خاک‌آلـوده‌ام را؛ سرپناهم را نگاه

با خودم در جنگ بودم قلعه‌هایم فتح شد           چشم، زهرآلود؛ دل، زخمی؛ سپاهم را نگاه

کور کردم چشمه‌هایی را که غرق نور بود           خشکـسالِ چـشـم‌های بی‌گـنـاهم را نگاه

در بساطم نیست جرمی لایق غفّاری‌ات           کوهِ غفران را ببین؛ مثقال کاهم را نگاه

چشم‌پوشا !؛ نامۀ اعـمالِ زشتم را نبـین           »یا حسینم» را؛ گریزِ قـتلگاهم را نگاه

از همه خسته شدم، خستگی‌ام را در کن           مضطرم، لطف کن و فکر مَنِ مضطر کن

بی‌پـنـاهم به جز این خـانه پـناهـم ندهند           من پنـاهـنـده شـدم بر تو مرا در بر کن

گر چه رویـم سـیـه و دامـنـم آلـوده شده           از خـطـایم بـگـذر حال مـرا بـهـتـر کن

حال اشکی بده من را که دلم بِشْکَسته‌ست           بعد ازآن رحم بر این حال و به چشم تر کن

یا رئوف، از سر رأفت مددی کن بر من           یا کـریم، از کرمت شاملِ این نوکر کن

بر سـر سـفـرۀ تو آمـده‌ام، سـفـره گـشـا           بیـن خـوبانِ درت جـای مرا گـسـتر کن

آمدم تـوبه کـنم، قـول دهـم، خـوب شوم           توبـه‌ام را بپـذیـر، حرف مـرا بـاور کن

کوچکم محضر تو، ای تو بزرگِ همگان           من نه اصلاً؛ نظـرم حـقِ یلِ خـیـبر کن

به بزرگیِ عـلی دستِ مَنِ کـوچک گیر           قـلب من را حـرم فـاطـمه و حـیـدر کن

علی و فاطـمه بر روی حسین حسّاسـند           نظری بر مَنِ نوکـر، به شَهِ بی‌سـر کن

زخمی اُفتاده به گودال و تنش در خون است           شمر صرف نظر از دشنه و از خنجر کن

خواهرش آمده از تل، نَبُر از شَه سر را           رحم برقلبِ پُر از خونِ چنین خواهر کن

چـشمـم از آسـتانت غیر از کـرم ندیده            ای آیـۀ مـحـبت، از تـو به مـا رسـیـده

از خـانۀ کـریـمان خـالی نـرفـته دستی            سـائل نـشد پـشـیـمـان از مـنّت‌ کـشـیده

خـیری اگر رسیـده، از جـانب تو بوده            برگـشـته خـانۀ تو، از خـلق دل بُـریده

دست از تو برندارد حق دارد آن کسی که            از چشمۀ عنایت یک جرعه می‌ چشیده

جامانده‌ها غریبند، گاهی نگاه بد نیست            گریه‌ست کار و بارش چشم حرم ندیده

کـرب وبـلای ما را دست رقـیـه دادند            باید بگـیـرم امـضا از کـودکی خـمـیده

با قطره‌های اشکت حاجت بگـیر سائل            از کـودکی که جان داد پای سر بـریده

و هر حرف و حدیثی آیۀ قرآن نخواهد شد           زنی غیر از خدیجه اسوۀ ایمان نخواهد شد

به جز او هیچ اُمّ المومِنینی نیست در این شهر           به جز او هیچکس همصحبتِ قرآن نخواهد شد

سُکـوتش می‌کند تحقیـر بیدادِ هُبـل‌ها را           گلستانی که با نَمرود هم پیمان نخواهد شد

خدیجه خوب می‌داند رسالت بی‌ولایت نیست           که آن از این جدا و این جدا از آن نخواهد شد

کویرِ خشک، قوم و خویشِ دریا نیست ای مردم           جهنّم زاده هرگز مَحرمِ باران نخواهد شد

نه؛ هر افسانه‌ای همخانۀ وحیِ الهی نیست           به اجبار آنکه اسلام آورد سَلمان نخواهد شد

علی همبازیِ یک کودکِ مظلوم می‌گردد           ولی بازیچۀ پیراهن عُـثمـان نخواهد شد

جَمل هنگامِ برگشت از جَمل میگفت با حسرت:            علی مرعوبِ نام و نسبت و عنوان نخواهد شد

شعر را باید دوصد دیوان و دفتر داشتن           تا از آن بانو مگر یک واژه در بر داشتن

من به فهم ناقـص خود اینـقـدَر دانسته‌ام           می‌توان در وصف او یک عمر منبر داشتن

دست رد بر سینۀ جاه و مـقام خود زدن           خواستگاری از یتیم مکه در سر داشتن

طعنۀ اغیار را با جان خریدن، در عوض           جایـگـاه ویـژه در قـلـب پـیـمـبر داشـتن

روزگاری که در آن فرزند دختر ننگ بود           سربلند و مفـتخر بودن به کـوثـر داشتن

پاسداری کردن از دین با تمام مال خود           همترازی اینـچـنین با تیغ حـیـدر داشتن

مــادری کــردن بـرای مــادر آئـیـنـه‌هـا           شأنی از آسـیـه و مـریـم فـراتـر داشـتن

“من به جای کل این عالم مسلمان توام”           با همین جمله‌ غم از دوش نبی برداشتن

سـال انـدوه پـیـمـبـر بود سـال مـرگ او           آن که لبخندش بری بود از برابر داشتن

هیچکس مانند او شایستـۀ این نام نیست           مؤمنین را می‌سزد اینگونه مادر داشتن

دریای صبر و مظهر تقوا خدیجه است            استاد حلـم و معـنی غَـرا خدیجه است

کـوه وفــا و مـعــدن جـود و یَــم کـرم            سرچـشـمـۀ فـضـائل دنیـا خدیجه است

چون زَر عیار عصمت او بی‌شمار بود            گـنـجیـنـۀ محـبت و اعـلا خدیجه است

در مهـر و مـعـرفت شده اُلگـوی آسیه            در بندیگـیـش اُسـوۀ حـوّا خدیجه است

اول زنی که روی به اسلام کرده است            اسلام از او شداست مصفّا، خدیجه است

باشـد به حـق مُـلـقّـبِ بَر اُمِّ مـؤمـنـیـن            آری که خار دیـدۀ اعـدا خـدیجـه است

روشن به نور اوست دل و خانۀ رسول            چون نور چشم و همسر طاها خدیجه است

شمـشیر مرتضی است اگر حافـظ نبی            مرهم به زخـم سید بطـها خدیجه است

هم ثروت و جوانی او خرج دین شد است            هم حامی و مشـوّق مولا خدیجه است

فخریه می‌کند به جهـان تا زمان حشر            این منصبش که مادر زهرا خدیجه است

تنها همین به مدح و بزرگی او بس است            مادر بزرگ زینب کبری خدیجه است

گر چه تنـش کـفن شده بین عبای ناب            گـریـانِ شاهِ بی‌کـفـن اما خـدیجه است

ماهی و دلگـرمی خـورشید از تو بوده           پشت و پناه وحی و توحـید از تو بوده

توفیق دین بی‌شک و تردید از تو بوده           کمتر سخن در مدح و تمجید از تو بوده

بانـوی با خـیـر و فـضـیـلت یا خدیجه!

ای دست و بـازوی نـبوت یا خـدیجـه!

تـو اولـیـن بـنـیـانـگـذار عــشـق بـودی           عـشقـت محـمـد بود و یار عشق بودی

پـروانـه‌ای دور مــدار عــشـق بــودی           از جان و از دل پـای کار عشق بودی

سـرمـایـه‌ات را در دکـان عـشـق دادی

عـاشق شدن را تو نـشان عـشـق دادی

زن بودی و "مردی" به مردان یاد دادی           بانـو! به زن‌ها دیـن و ایـمـان یاد دادی

عـاشـق شـدن را به جـوانـان یاد دادی           آدم‌ شـدن را هـم بـه انـسـان یــاد دادی

گـویـنـد شـغـل انـبـیـا آمـوزگـاری‌سـت

شأن شما هم کمتر از پیغـمبران نیست

در ظـلـمت شب می‌شدی مـهـتاب بانو           مـادربـزرگ حـضـرت اربـاب، بـانو!

بعد از تو عـالـم می‌شـود بی‌تـاب بانـو           از داغ تــو دردانــه‌ات شـد آب بــانــو

بعد از شما دختر شدن هم دردسر داشت

خواهر شدن، مادر شدن هم دردسر داشت

رفتی و "عام الحزن" شد هر سال بی‌تو           احـمـد شـده یک بـلـبـل بـی‌بـال بـی‌تـو

زهـرای تو هی می‌رود از حـال بی‌تو           روزی همین زهرا؛ ته‌گـودال... بی‌تو

آتش به جان‌ها می‌زند با شور و شینش

عـالـم بـه هـم ریـزد از داغ حـسـیـنـش

گودال و زهرا و حسین و شمر و خنجر           یک گام عقب تر چشم‌های خیس خواهر

شـمـشـیـر دارد مـی‌بــرد... الله‌ اکــبـر           نـاگـاه بـالا مـی‌رود از نـیــزه‌هـا، سـر

زیـنب کـنـار قـتـلـگـاه از دور مـی‌دیـد

از بس تنش را زیر و رو کردند پاشید

سر رفـتـه و از این بـدن چیزی نمانده           بر پیـکـرش از پیـرهـن چـیزی نمانده

بس نیزه خـورده از دهن چیزی نمانده           جز بـوریـا جای کـفـن چـیزی نـمـانـده

دار و ندار خـیـمـه‌ها رفـتـه به غـارت

این بچه‌ها ماندند و یک رخت اسارت

چار فصل من زمستان شد، بهاری‌اش کنید           چشمه‌ای خشکیده آوردم که جاری‌اش کنید

اینکه با آلودگی در ساحل رحمت نشست           غرق عصیان است، غرق شرمساری‌اش کنید

دست خالی آمدم، دستم بجایی بند نیست           زودتر پـرونـده‌ام را دستکـاری‌اش کنید

بنـده‌ای که آمده در می‌زند بیچاره است           چاره‌ای بر غربت و چشم انتظاری‌اش کنید

گر شبی بر سفره‌ای با یار ما بودی بگو           سائلی در بین جاده مانده، یاری‌اش کنید

کلب اگر که وارد کهف علی شد بهتر است           کلب را هم لایق شب زنده داری‌اش کنید

خاک کفش نوکرانش را به صورت می‌کشم           چشم من را نذر خاک کفشداری‌اش کنید

آبرویم را حسن داد اشک چشمم را حسین           این دو نعمت را برایم انحصاری‌اش کنید

سفرۀ افطار اگر تربت ندارد خالی است           این لبان تشنه را امشب غباری‌اش کنید

مادری با تشنگی اصغرش غش می‌کند           چاره‌ای باید برای گـریه زاری‌اش کنید

در میان مشـک پـاره قـطـرۀ آبی نمـاند           رفت عمو؛ فکری برای بیقراری‌اش کنید

وَاسْمَعْ دعایی با تو در دل حرفها مانده            وَاسْمَعْ نـدایی که صدایم بی‌صدا مانده

اَقْبِل به من حالا که اقبالی برایم نیست            در حنجـرم وقتی که بغـض ربّنا مانده

دارم فراری می‌شوم از خود به سوی تو            در کـشـتی این ناخـدا تنـهـا خـدا مانده

ناجی تویی راجی منم در دست‌های من            بی‌ربّـنـا هـایم فـقـط مُـشـتی هـوا مانده

وقتی که محرومم کنی روزی نخواهم خورد            باید بگیری دست من را که رها مانده

پوشـانـده‌ای امروز در دنـیا عـیوبم را            اما فَـلا تَـفْـضَـحْـنیِ روز جـزا مـانـده

از تو اگر دورم ولی نزدیک شد مرگم            در کـولـه‌ام تنـهـا الـهی قَـدْ دَنـا مـانـده

شـعـبان به پایـان آمد و روی لبان من            وای من از فـریاد لَـمْ تَغْـفِـر لَهَـا مانده

خوبی تو آمال من را بیشتر کرده است            مِنْکَ رَجائی از وَلا تَقْطَع به جا مانده

لَمْ تَهْدِنی؟ می‌خواستی رسوا اگر باشم            لم تَـهْـدِنی؟ وقـتی دلیل کـربـلا مـانـده

یک عمر قَدْ اَفْنَیْتُ عُمری بی‌حضور تو            پس فَاقْبَل عُذری که‌ دلیل روضه‌ها مانده

جرم زیـادم پیـش عفو تو چه ناچیز و            تازه عـنایات علی موسی الرضا مانده

بین جـهـنم هم تو را فـریاد خواهم زد            تاثیر اشک شوق در قامـوس ما مانده

تنها محـبت راه ترک معـصیت گـشته            با دوسـتت دارم جهـانی روی پا مانده

آنکـس که اول ماه دسـت مـرا گـرفـته            سی‌شب برای من در میخانه جا گرفته

با یار وعده دارم هرشب همین حوالی            شب‌های سـاکـت من بـوی خـدا گرفته

هرکس بد مرا گفت او خوبی مرا گفت!            پـشت مـرا هـمـیـشه بـی‌ادعـا گـرفـتـه

صد بار گم شدم من در کوچه‌های دنیا            من کور بودم و او بهرم عـصا گرفته

ای دوست قدیمی من را که خاطرت هست            من آن بدم که قـلـبم بـوی خـطا گرفـته

تنگ است دست سائل! خرجی ما ز باباست            از دست مرتضی بود هرچه گدا گرفته

حق میدهی به چشمم غیر از علی نبیند            چشـم مرا شـکـوه ایـوان طلا گـرفـتـه

برکت به اشکمان زد رحمت به حالمان زد            زهـرا برای عـشـاق دست دعـا گرفته

یکسال هم گـذشت و ما کربلا نرفـتـیم            خـیلی دلـم برای صحـن و سرا گرفته

بالاترین عبادت خون‌گریه بر حسین است            عـابـد عـبـادتـش را از کـربـلا گـرفته

افطار سیـنه‌زن‌ها با گریه می‌شود باز            نوکـر به یـاد ارباب آب و غـذا گرفته

ای روزه‌دار تشنه! تشنه فقط حسین است            جای فرات آن لب بر چکـمه‌ها گرفته

با قاتلش بگویید ذبح غریب زشت است            پیش نگـاه زهـرا خـنجـر چرا گـرفـته

حالا که مـهـمان تو در مـاه صـیـامم            بـر تـشـنـه کـام کــربـلا اول سـلامـم
مانند طفلی که زبان تازه گشوده است            با اشک روضه وا شود بر توبه کامم

با بـسـم ربّ الکـربـلا روزه گـرفـتـم            با روضه داری روزه‌داری شد مقامم
یعنی که مهمانی تو بزم حسین است            بـوی مـحـرم مـی‌دهـد مـاه صـیـامـم

یارب عنایت کن به حق کشته اشک            در کـاسه چـشـمم بریـز اشک مدامم
گرچه رفـیق نـیـمـه راهـش بودم اما            حق رفـاقـت را به من کـرده تـمـامم
با آنکـه بـد بـودم ولی رزق مـرا داد            نانی به غیر از نـان او باشد حـرامم
حـتی نـیـاورده به رویـم رو سـیـاهـم            باز آبـرو داده میان خـاص و عـامـم
شـرمـنده‌ام شـرمـنـده روی حـسـیـنـم            پیـش مـرام و لطف او من بی‌مـرامم
مهمان نوازی می‌کـند او از غلامش            آن که به مهمانی نکـردند احـترامش
رحمی به نـوزاد و جوان او نکردند            رحمی به طفل نیـمه جان او نکردند
هر جا که گریه کرد خـندیـدند بر او            شـیرخواره‌ای آورد خـنـدیـدند بر او
تـشـنه شـدم تا آب دیـدم گـریـه کردم            یاد لـبـش آهـی کـشـیدم گـریـه کـردم
وقـتی هـلال مـاه را دیـدم به چـشـمم            گویا سری بر نیزه‌ها دیدم به چشـمم
ماهی که زلفش آسمان را ریخت بر هم            زخـم جـبـیـنـش نـقـطه پـرگـار عـالم
قرآن که خواندم روضه‌ای دیگر به پا شد            هـر آیـه آن روضـه تـشـت طـلا شـد
با خیزران زد بر لبش قـرآن نخواند            تا پرتو خـورشیدی‌اش پـنهـان بمـاند

یکـسـال و نـیـم را گـذرانـدم بدون تو            بـا خـیـل دردهـا گـذرانــدم بـدون تـو

بر روی دوش من غم هجر نگار بود            پائیز بود، اگر چه به ظاهر بهار بود

احوال زار من همه سوغات کربلاست            این قامت خمیده جـراحات کـربلاست

یــادم نـمـی‌رود تـه گــودال رفـتـی و            آنقدر نیزه خوردی و از حال رفتی و

دیدم برای غارت جـسم تو جـنگ شد            دیدم که قسـمت دهنت پـاره سنگ شد

دیدم حرامزاده روی سینه‌ات نشـست            دیدم که نیزه را وسط سینه‌ات شکست

می‌خواست تا که قلب مرا زیر و رو کند            خیلی تلاش کرد تو را پشت و رو کند

تـو رفـتـی و امـیـد حـرم نـا امـیـد شد            بعد از تو بود گیسوی زینب سپید شد

داری خبر؟! بدون تو آمد چه بر سرم            اصلاً بگـو کجـا که نـرفـتـم برادرم!!

نامحـرمـان طـنـاب به دستان ما زدند            آتش به خیمه‌ها که نه، بر جان ما زدند

رفتی حسین خواهر تو پـیـر پـیـر شد            غصه نخور فدای سرت که اسیـر شد

گریان به حال خـواهر تو آسمان شده            در بـین راه هـمـسـفـر من سـنان شده

بازار رفـتـه‌ام خـبرش را شنـیـده‌ای؟!            حرف و حدیث پشت سرش را شنیده‌ای؟!

من را در ازدحـام کشاندند ای حسین            من را به شهر شام کشاندند ای حسین

در شهـر شـام بود که قـلـبم کـباب شد             وقـتـی ربـاب وارد بـزم شــراب شـد

اگر چه عالمی را از غم عشقت خبر کردم           ز خاک کربلا بی‌تو به صد ماتم گذر کردم

تنت بر روی خاک و سر به روی نیزه‌ها می‌رفت           پس از این در وفا نیّت به ترک جان و سر کردم

به یاد لعل خشکت تا دم مُردن حسین جانم           به هر جا پا نهادم خاک را با اشک، تر کردم

نبـودی تا ببـیـنـی سنگـبـاران تن من را           شکستم لیک خاک شام را زیر و زبر کردم

به هر عضوم نشان از کوچه‌های شام غم دارم           ولی از کودکانت هرچه می‌شد دفع شر کردم

گذشت از روز عاشورای تو یکسال و نیم اما           به زیر آفتاب از آب تا می‌شد حذر کردم

هنوزم نیست در باور که زنده مانده‌ام بی‌تو           اگر چه محتضر، ماندم چگونه بی‌تو سر کردم

به هر جا بوده‌ای زیر لـوایت بوده‌ام اما           ز مقتل بی‌تو، اینجا هم به سوی تو سفر کردم

حال عُشاق اکثراً با گریه بهتر می‌شود            خوش به حال هر کسی که چشم او تر می‌شود
عمر من دارد به پایان می‌رسد اما خوشم            روزگارم با همین گریه به تو سر می‌شود

زنده باشیم و خدا روزی کند در روضه‌ها            گریۀ ما تا قیامت خرج معجر می‌شود
کاسه‌ای خالی به دستانم گرفتم در گذر            زینب کبری نگاهی گر کند زر می‌شود

کوه صبر است و خدا صبری به او داده مگو            صبر او گر سر بیاید صبحِ محشر می‌شود
دختر شیـر خـدا هم می‌شود شیـر خـدا            کافی است اخمی کند صد فتح خیبر می‌شود
این دم آخر تداعی می‌شود گودال سرخ            زینب کبری که دارد بی‌برادر می‌شود
التماسش کردم و گـفتم مرو، گفتم بمان            هر قدم که می‌روی جانم ز تن در می‌شود
گفتم آن پیـراهنت را در بیـاور از تنت            گفتم آخر بر سر آن پیروهن شر می‌شود
می‌روم از حال و گودال تو را می‌بینم و            پیش چشمم زیر و رو تا اینکه پیکر می‌شود
آن تن عریان لگد مال همه لشکـر شده            زیر سُـمِ مرکـبان افـتاده پـرپر می‌شود

پیکرش در ظل خورشید است و دارد می‌رود            خـواهـری راهی دیـدار برادر می‌شود

شـعــلـه آه مـرا هـر دلـی ادراک کـنـد            دود آن رخـت عـزا بر تن افـلاک کـند

یـوسـفی بـود مـرا پیـرهـنی بـاقی ماند            تا که تـشریح غـم سیـنۀ صد چاک کند

جان اگر هم بدهـم پیـرهـنـش را ندهـم            کاش یارم به همین جامه مرا خاک کند

دست از چاک گـریـبان نکشیدم بی او            کاش دستـش برسد اشک مرا پاک کند

تـن عــریــان شــده او نــرود از یــادم            خـواسـتـم باد تنـش را پر خاشـاک کند

بی‌رمق خسته دویدیم به غـارت نرویم            صیـد را دیـدن صیـاد چه چـالاک کـند

سر او را که شکستند سرم نیز شکست            آئـینه می‌شکـند جـامـه اگر چـاک کـند

خیزران بود لب و آیه تطهیر و شراب            یاد آن مرثیـه خـون بر جگـر تاک کند

افـتـاده‌ام به بسـتـر بی‌سـایـبـان حـسین            از خواهر تو گریه گرفته امان حسین

در زیـر آفـتـاب، سـرت را بـریــده‌انـد            در زیـر آفـتـاب، بـه رویت دویـده‌انـد

دارم حساب می‌کشم از قطره‌های آب            تو سوختی و صورت من سوخت بی‌نقاب

ماندی سه روز بی‌کفن و بوریا حسین            اصلاً عوض کنیم سر بحث را حسین

من سختم است پیش تو این روز آخری            از این هـمه گـلایـۀ خـواهـر بـرادری

یاد تو هست مـادرمان بسـتری که شد            رخسار او کـبودی و نیلـوفری که شد

دارم شـبـیـه او پـی تــابــوت مـی‌روم            با این پر شکـسـته به لاهـوت می‌روم

این روزها که سیـنۀ من تنگ می‌شود            خـیـلی دلـم برای حـسن تنـگ می‌شود

ای کربلای من سفرم را چه می‌کنی؟            داغی که مانده بر جگرم را چه می‌کنی؟

من را ببـخـش وقت زیـارت نمی‌شود            دیگر کسی شـبـیه تو غـارت نمی‌شود

می‌خـواستم ضـریـح تنت را بغـل کنم            یکبار جـسـم بی‌کـفـنـت را بـغـل کـنـم

جانم به وصل عشق تو با سوختن رسید            این پاره‌های پیرهنت هم به من رسـید

از آن غـروب، رنج اسارت کـشـیده‌ام            از زیر تیر و نیـزه، کـنارت کـشیده‌ام

ای وای از رباب، که جانش به لب رسید            هر جا که رفت، حرمـلۀ بی‌ادب رسید

گرچه میان تشت طلا، جام برنگـشت            دیگـر رقـیـه از سـفـر شـام برنگـشت

حـالا شـده خـرابــه؛ دمـشـق رقـیـه‌ات            برگـشـته‌ام به شام، به عـشق رقـیه‌ات

سر را گرفت و گفت که بابا حلال کن            مـوی مـرا بـلـنـدتـر از این خـیال کـن

این رو به قبله را تو نگو روبه راه نیست            اصلاً خـیـال کن بدن من سـیـاه نیست

شهـدی دوبـاره از لب قـرآنـی‌ات بـده            جـایی برای بوسه به پـیـشـانی‌ات بـده

از هـمان کـودکی‌ام رنج و بـلایـا دیدم            چه بگویم که به یکباره چه غم‌ها دیدم

طفل بودم که چو جوجه بدنم می‌لرزید            بین آن کوچه عجب محـشر کبرا دیدم

می‌کشیدند علی را وسط کوچه به زور            ریـسـمـان سـیـهـی بـر سـر بـابـا دیـدم

مادرم روی زمین و لگدی محکم خورد            به روی خـاک تن محـسن زهـرا دیدم

سخت‌تر بود از این کوچه، خدایا گودال            بـدنـی را بـه ســر نـیــزۀ اعــدا دیــدم

وای از نحر گلویش چقدر طول کشید            نـرود از نـظـرم آنـچـه در آنجـا دیـدم

من به یک روز شدم پیر و قدم گشت دوتا            مرگ خود را دل شب در دل صحرا دیدم

نـفـس آخـر زیـنب شده ای هـم نـفـسـم            خـوب شد آمدی و روی تو حـالا دیدم